Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pan Major.djvu/40

tręctwu, co jej śmiał dysponować, pieniądze dawał i rozgościł się od razu niezważając na nikogo.
 Przeciwko wszelkim swym obyczajom, po odejściu majora wujaszek pozostał zamyślony głęboko na kanapie. Zbierano herbatę, Jadwisia nawet wyszła się do sypialni pomodlić a pan Sykst zadumany, głową kiwając, rozważając coś, uśmiechając się sam do siebie, nie ruszał się z miejsca.
 Dając mu napróżno do zrozumienia, że czas by było, aby już sobie poszedł na swoje pierwsze piętro, Kunusia zajęła stanowisko wyczekujące u progu, ale to wcale nie poruszyło wujaszka, który wielkie znać strategiczne plany układał.
 Jadwisi już się czas kłaść było, nie wiedziała co począć, czekała, gdy pan Sykst rozbudzony zawołał
 — Panno Jadwigo! chodźno waćpanna tutaj...
 Uchyliwszy drzwi, Jadwisia powoli weszła do pokoju.
 — Wiesz panna co ja myślę? spytał Sykst.
 — Nie wujaszku.
 — Ja ciągle o waćpannie i o jej szczęściu myślałem...
 — Bardzom wdzięczna kochanemu wujowi, ale z łaski jego ja jestem... bardzo szczęśliwa.
 — Ale gdzież tam! waćpanna możesz być daleko szczęśliwszą...
 — Wątpię...
 — Bo nic nie rozumiesz.
 Tu Sykst się uśmiechnął i rzekł ciszej:
 — Ty tego nie wiesz, że major jest bogaty jak Krezus, że koniecznie się chce ożenić i że...
 — Pierwszy raz w życiu widziałam majora.