Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pan i szewc.djvu/127

 — Bez brata waść nie poczniesz! a toż brat cię chce zgubić.
 — Ale dajże pan pokój! to być nie może!
 — No! zobaczysz — Ale jeszcze słowo — nie myslicie sami przez się kombinować się, piękny by wam grosz przyjść mógł!
 — Sam bez brata nic nie pocznę — rzekł stanowczo patrząc na Annę Marek.
 — No, jak tak, to robcież sobie co chcecie — ale zawsze takoż winniście mi cokolwiek wdzięczności za wiadomość, któraby do was jak uważam nie łatwo inaczéj doszła.
 — Istotnie — zawołał Szewc, napełniliście moje serce radością, uwiadamiając mnie, że mam brata!
 — I majątek tandem. —
 Marek głową niedbale kiwnął, Anna się uśmiéchnęła łagodnie i biorąc go na stronę szepnęła. — Trzebaż tego zwiastuna lepszéj doli dla naszych dzieci, przyjąć czémś, poślijcie po przekąskę i wina flaszę.
 Marek zaprzątnął się z żoną, zastawieniem stolika w alkierzu, a jurysta chodził zamyślony; przyjęto go jak najuprzejmiéj, i czém tylko było można, aż się nareszcie, napróżno tentując majstra, i dając mu do namysłu dwa dni, oddalił.
 Po wyjściu jego Szewc nie usiadł już do roboty; poszedł do żony i staréj Maciejowéj, gdyż wiele z sobą do mówienia mieli, kobiéty cieszyły się i marzyły już, majster surowiéj na rzeczy patrząc więcéj się kłopotał niż radował.
 — Będziemy więc bogaci: zawołała Anna, jak z nieba spadł nam majątek!
 — Nie cieszcie się! rzekł Marek — majątek nie jest tak wielkiém szczęściem, jak się wydaje, zwłaszcza dla ludzi