Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pan i szewc.djvu/59

 — W świat, na wędrówkę — rzekł Marek a was, Panie.
 — Ja jadę do dóbr mojego Pana w Krakowskie.
 — Nie uważacie Panie, jak dziwne jest między nami podobieństwo? rzekł szewc — a toć jakbym się po chorobie w zwierciedle matki Maciejowéj zobaczył.
 — To prawda, rzekł Janek, żeśmy do siebie podobni, ale ja pewnie starszy, dodał umyślnie kłamiąc, mam już około dwudziestu lat, choć nie wydaję tyle.
 — A ja dopiéro koło szesnastu.
 — Wyście z Warszawy? spytał Janek.
 — Tak panie, i sierota.
 — A ja mam rodziców w Sandomierskim — rzekł ciągle kłamiąc Janek.
 — Jakżeście szczęśliwi! odparł szewc. Mamci prawda matkę, która mnie jak rodzona wypielęgnowała, ale zawsze taki czuję żem sierotą.
 — Ba! alboście to nie znali nawet swojéj rodzonéj, albo ojca?
 — Nie! nikogo — Z litości mnie wzięto na wychowanie, bo nas taki dwoje odumarła bliźniąt matka, to jednego słyszę podjęła się wychować jakaś wielka Pani, a mnie poczciwy szewc Maciéj, panie świeć nad jego duszą.
 — A jakże się matka wasza nazywała? zapytał Janek.
 — Mam ci papiery? rzekł Marek — moja matka była ślachcianka rodem z Krakowskiego Tekla Lutyńska.
 Janek, który się tego spodziewał, ani poczerwieniał, ani się zmięszał, lecz przerwał tylko — a to osobliwsze podobieństwo.
 — Patrzcie wszak to nawet czarne znamię na skroni jednakowe.
 — To szczególna rzecz! wrzucił Janek siadając opodal na wyższéj trochę kłodzie i rozparłszy się z pańska. I