Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pan na czterech chłopach.djvu/138

się origo, tu już mógł za szlachcica nawet uchodzić, bo suknia często u nas szlachectwo dawała, — książę kanclerz go używał do kaligrafowania listów. Sprytny był jak ogień. Zwał się Sawrańczuk.
 Zapomniał wiekuiście o nim cześnikowicz, gdy w dziedzińcu licho to mu się nawinęło, a że oko miał nadzwyczaj bystre chłopak, natychmiast poznał Sobka. Nie pora była się wywijać.
 — Pan tu, panie Felicjanie? Oczom mi się wierzyć nie chce!
 — Nie z własnej woli, lecz posłany — skłamał już po raz trzeci tego dnia Sobek, — natychmiast odjeżdżam.
 — Dokąd?
 — A, to już mnie wiedzieć — odezwał się cześnikowicz, — za cudzą jestem sprawą, gębę mam zamalowaną.
 — No — to nie pytam! — rzekł Sawrańczuk śmiejąc się, — ja byłem przekonany, że pan tu chyba czy nie za własnym interesem, lecz jak nie — to nie.
 Czerwienił się Sobek.
 — Waćpan wiesz, że ja interesów nie mam.
 — A no — tom się omylił!...
 Kiedyżeś pan przybył? — spytał dalej Sawrańczuk.
 — Wczoraj, a dziś wyjeżdżam.
 — No, to interes szparko poszedł, co u nas rzadko, — mówił chłopak.
 — Jakże się tu waćpanu powodzi? — rzekł odwracając rozmowę od siebie p. Felicjan.
 — Dziękuję, bardzo dobrze! Ja się nie skarżę nigdy, — śmiejąc się mówił rusin, oczyma zmierzywszy zakłopotanego Sobka. Bieda mnie nauczyła samemu sobie rady dawać, — to najlepszy mistrz,