Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pan na czterech chłopach.djvu/166

 — A widzicie! bo to ja przecie skombinować umiem, — uśmiechając się dodała Żuchowska.
 Borzęcki najpiękniejszy swój uśmiech wziąwszy na usta, pochylony, zachwycał się podstolanką, łamiąc głowę od czego pocznie i jak doprowadzi rozmowę do balsamki.
 Sam ów frazes, który miał jej przy oddaniu towarzyszyć, był już gotów, szło tylko o to, jak go za uszko przyczepić. — Brzmieć miał: „Chociaż jak kwiat jasna i wonna, racz pani przyjąć tę drobnostkę, której zapach wyraża sentyment mój dla niej czysty i nigdy zwietrzeniu uledz nie mogący.“
 Lecz jak zaraz się dowiemy, komplement razem z balsamką miał na wieki pozostać w kieszeni p. Borzęckiego.
 — Cóż tam pan podskarbi przywiózł de publicis? — zagaił z fatalną niezgrabnością gość.
 — A! tego ja tam nie wiem — odparła panna Anna, — ale dla mnie tym razem był najmilszym z gości!
 Spojrzała na Żuchowską, która nie rozumiejąc nic, kręciła głową.
 — Proszę! proszę! pewnie od wojewodzicowej przywiózł list?
 — A! nie!
 — Wiadomość?
 — I to nie! — rozśmiała się panna Anna.
 — Więc już nie wiem, alem mocno zaintrygowana tem, czem pan podskarbi się mógł przysłużyć.
 — To moja tajemnica — mówiła śmiejąc się podstolanka, — a próżnoby się kto silił odgadnąć! ale się panna łowczanka dowie wkrótce.