Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pan na czterech chłopach.djvu/17

 Grzymała się po głowie poczesał palcami, bo miał to we zwyczaju, gdy go co niecierpliwiło.
 — Widzisz Feliś — rzekł, — nim my się położymy na niewstanie, ty do tej pory możesz się dorobić.
 — Jakim sposobem?
 — A głowa i ręce od czego?
 Feliś grzał się u ognia milcząc, zadumał się, Stary czekał długo na odpowiedź, i nie mógł się jej doczekać.
 — No cóż? co? — odezwał się, — co ty na to?
 — Nie wypędzajcie mnie ztąd — rzekł powoli cześnikowicz. Ambicji wielkiej nie mam, trochę wiem, jakie po dworach życie; a jakbym rok popróbował tu posiedzieć i pogospodarzyć?
 Grzymała ramionami ruszył.
 — Któż ci broni, albo kto cię wypędza? rzekł cicho. Ojcu nieboszczykowi a memu dobrodziejowi najosobliwszemu przyrzekłem święcie, że ci służyć będę — służę czem mam. Tak mi się zdało, że kiedy on o te szkoły dbał, nie do brony i sochy cię sposobił!
 Feliś milczał ciągle zadumany.
 — Więc cóż? spytał Grzymała.
 — Ja też się nie zarzekam niczego... odezwał się cześnikowicz. Gdyby się okazja jaka trafiła, możebym w świat poszedł; tymczasem spocząć tu trochę chciałoby się.
 — Cóżeś ty się tak uznoił? uśmiechnął się Adam.
 Przyłożyli drewek na komin, który i grzał i świecić musiał, bo innego światła w izbie nie zapalono; rozmowa się nie wiodła, zamilkli.
 Nazajutrz Grzymała poszedł po oborach, do gu-