Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pan na czterech chłopach.djvu/34

 — Kalligrafia?
 — Niczego — uśmiechając się odezwał egzaminowany.
 — Do kancellaryi ochota?
 Potrząsnął głową Sobek.
 — Niewielka!
 — A do czegoż wielka? — spytał Fleming.
 — Największa byłaby do roli, gdyby i na czem i z czem gospodarować było — mówił Felicjan.
 — I! wasze gospodarstwo — rozśmiał się podskarbi, — polnische Wirthschaft! Wy nie umiecie gospodarować.
 — Bośmy się nie mieli czasu nauczyć — odparł śmiało Sobek, — siedzieliśmy przez dwieście lat na koniu, z szablą, na kresach, przeciw dziczy pogańskiej, a baby u nas z włodarzami gospodarowały.
 — No, to teraz czas — odrzekł podskarbi, — z kredką, z główką, pięknie! Ja wziąłem po Pocieju Włodawę i Rożankę i te nieszczęśliwe Kaplonosy, pięknie! Zobaczycie, co ja z nich zrobię. Z Błotkowa zrobiłem Terespol; byłeś w Terespolu? — spytał.
 — Nie, dotąd nigdzie nie bywałem — rzekł Sobek, nie było czasu, teraz znowu trzeba swojego zagona pilnować.
 Podskarbi ręce podniósł.
 — Cztery chłopy! — rzekł śmiejąc się, — cztery chłopy!
 — Co robić, kiedy pan Bóg nie dał więcej? — szepnął Felicjan.
 — Pan Bóg się do was i do waszych chłopów nie miesza — począł żywo podskarbi. A na co ci dał rozum??