Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pan na czterech chłopach.djvu/35

 Sobek nic nie odpowiadał; ten dalej mówił zacinając z niemiecka:
 — Waćpan jesteś młody, silny, nie głupi.
 Sobek się skłonił, choć komplement nie był nazbyt gładki.
 — Na cztery chłopy nie ma co robić! Trzeba iść szukać służby i grosza się dorabiać. Jak za młodu będzie cztery chłopy, na starość nie zostanie i jednego, hę??
 Spojrzał na Antoniewicza, który święcie głową słowa pańskie potwierdzał. Tymczasem Sobkowi się wyrwało:
 — Ale ja na moim zagonie panem jestem, na cudzym byłbym sługą.
 Usłyszawszy to podskarbi, zarumienił się.
 — Szlachcic polski! — zamruczał, — sługą! sługą! A któż nie służy? Ja jestem sługą Króla Jegomości, Król Jegomość podlega Cesarzowi i Imperyi, Cesarz Panu Bogu, a acan chcesz panem być — na cztery chłopy!!
 Śmiał się mocno, Antoniewicz mu pomagał. Pan Felicjan milczący stał i słuchał.
 — Acan mnie nakarmił, ja dam za jaja dobrą radę. Przyjedź waść do mnie do Terespola, zgłoś się do Morochowskiego, niech on mnie powie — jak? Sobek?
 — Sobek — jaśnie wielmożny panie.
 — Ja cię będę promować!
 Skłonił się pan Felicjan, choć może nie tak nizko do kolan pańskich, jakby pan Antoniewicz życzył, bo się skrzywił.
 — Pamiętajże! przybywaj, póki ja o waszeci i o po-