Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pan na czterech chłopach.djvu/65

sobie zrobioną lukę, przez którą widać było trawnik, ścieżki, altanę i szeroki kawał ogrodu. Ukazanie tej luki było z jego strony niepospolitym dowodem zaufania i życzliwości. Z tryumfem wskazał ją Sobkowi, i umieścił go przy sobie, uśmiechając się. Panien widać nie było, ale szczebiotanie ich i śmiechy tu dochodziły.
 Swawoliły po dziecinnemu, bo też po większej części dziećmi jeszcze były.
 — Niech pan postoi! — dodał Wyrzykowski, — a zobaczy, co to będzie!
 — A jak nas zobaczą? — spytał Sobek.
 — Ochmistrzyni nie dojrzy, wzrok ma krótki, no, a panny! Ta one wiedzą, że ja tu przychodzę, za to się nie gniewają, a i na pana też gniewać się nie będą. Mężczyzn rzadko widują, to im miło przez płot się pogzić z nimi.
 Wyrzykowski prostował się, pasika podciągał i włosy przygładzał, chciał być pięknym, a to mu było trudno.
 Rój dziewcząt jak stado wróbli przeleciał raz po za płotem i zniknął, widzieli tylko rozwiane włosy i białe sukienki; wkrótce potem przybiegł znowu. Jedna z dziewczątek, figlarne stworzenie, pokręciła się, obejrzała ostrożnie, skoczyła do płotu, przyłożyła oko i śmiejąc się, zawołała cicho:
 — A kuku?
 Wyrzykowski wnet odparł:
 — A ja tu!
 — A kto z panem!
 — Pan Sobek, co dopiero przybył.
 — Ten, cośmy go spotkały! wiem! ładny chłopak..