Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pan na czterech chłopach.djvu/91

 — Precz z Sasem!...
 — Do Drezna! — wołano ze wszech stron.
 Bystry i Kropiński stojący obok, pobledli. — Bliżej podpierająca szlachta bez względu żadnego, rwała się do krzesła, które z pod Fleminga wychwytywano.
 Podskarbi za szpadę już porywał, gdy Bystry go powstrzymał.
 — Na miłość Bożą! źle będzie!
 Wtem krzesłem przyparto Fleminga do stołu, a zdala śmiechy się rozległy.
 Pozycya była krytyczna.
 Coraz więcej twarzy nieznanych zupełnie gniewnych, szyderskich, widział podskarbi cisnących się tuż; tracił z gniewu przytomność.
 Tołoczko mu prawie w ucho wlazłszy, krzyknął:
 — Do Saksonii!
 — Jak się ty nazywasz? — wrzasnął Fleming.
 — A ty coś tu za jeden, że z nami grasz w tyczki? — zakrzyknął Tołoczko, kułak podnosząc.
 Z drugiej strony Paszkowski, który pierwszy rozpoczął, śmiejąc się ukazywał na drzwi.
 — Póki czas, na świeże powietrze.
 — Jak się ty nazywasz! — wołał już prawie nieprzytomny podskarbi.
 — Lepiej się nazywam od ciebie, — zawrzał Paszkowski.
 — Precz z szołdrą!..
 W tem pisarzewicz grodzki Kościuszko, z drugiej strony oparłszy się o stół, począł historyjkę.
 Probatum est! ja ichmościów nauczę, jak się Sasów wyprawia do domu. Oto, mości dobrodzieju,