Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pan z panów.djvu/11

chach. Poprawiała gorączkowo czepek, suknią i pasek, klucze obracała niecierpliwie w ręku.
 Jedno spojrzenie na nią zdradziło pani domu ten stan nienormalny.
 — Ale cóż to ci, Bogusiu moja? — z uśmieszkiem spytała pani — jesteś poruszona? Czy ulubione kanarki! czy gołębie! czy ten twój kogut złotopióry doznał jakiego szwanku?...
 — A! nie! nie! — szybko odpowiedziała, przysiadając się na ławce Bogucka. — Niech pani wierzy, nic mi nie jest! nic a nic!... Zmęczyłam się trochę!
 Pani zmierzyła ją wzrokiem i pokręciła głową.
 — Już ty mi nie mów, ja cię znam! — odpowiedziała po cichu.
 Bogucka i ramionami wzruszyła i głową potrząsła, nie mogąc jednak otrząsnąć z siebie tego wyrazu, jaki z sobą przyniosła.
 Chcąc zagadać i uwagę odwrócić od siebie, wtrąciła:
 — Ale jakiż dziś wieczór śliczny!
 Pan August potwierdził to i dodał, że w lesie i na łąkach woń była prawie wiosenna.
 Nie znaleziono już mówić o czem, ale pani domu z ukosa przypatrywała się ciągle swej pomocnicy.
 Ta zdawała się namyślać nad czemś, przygotowywać do czegoś, czekać jakby na coś.
 Wzrok jej na bocznej drożynie, która prowadziła do wsi, gdzie z między drzew widać było wieżyczkę kościołka wiejskiego, błądził ciągle niespokojny.
 — Kazałaś dawać herbatę? — zapytała gospodyni.