Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pan z panów.djvu/113

 Siedzący obok pułkownik wprawiał go w niecierpliwość jakąś, bo zdawał się jego złej szansie przyklaskiwać.
 — Cóż, słyszeliśmy, że hrabia August się żeni? — wtrącił nagle zwracając do wuja.
 — Nie wiem, ale i toby być mogło — odparł szydersko stary — jest nie żonaty, ożenić się może, gdy zechce a to mu nie przyjdzie z trudnością wielką. O tem cię zapewnić mogę i uspokoić, że nie z hrabianką Bertą...
 Toni aż się rzucił zarumieniony.
 — Cóż to ma znaczyć? — spytał.
 — Nic prócz tego, że chociaż się u was na polowaniu i tańcach kręcił koło niej, ale złapać się nie dał!
 — Komu?
 — Ślicznym oczom Złotowłosej — rzekł pułkownik.
 Toni patrzył już w karty.
 — Myśmy myśleli o innym maryażu — wybąknął.
 — Naprzykład? — zapytał stary.
 — Mówią o Szamotulskiej?
 — Wdowie? — wtrącił żartobliwie pułkownik.
 — Albo i córce — kończył Toni.
 — Wiesz, że gdyby to w istocie zrobił — dodał stary — bardzobym mu powinszował. Na nieszczęście nie zanosi się na to...
 Przerwała się znów rozmowa, bo Toni przegrywający ciągle, cały już był w kartach.
 Przybycie Samulskiego podziałało na towarzystwo w sposób rozkładający. Nie byli już w tej gromadce poufałej, swojej — obcy żywioł czuć się dawał.