Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pan z panów.djvu/44

 Samulski głową pokręcił.
 — Sacré nom! — zawołał — wybierasz więc sobie stanowisko jakby żołnierz na placu boju, gdzie kul najmniej pada, a dymu, i kurzawy nie czuć.
 — Bom rekrut! — rzekł August.
 — A ja młodych rekrutów, aby ich prędzej przerobić na starych wygów, wyprawiałem zawsze na najtęższy ogień — odpowiedział Samulski. — Nie sztuka sobie wybrać najprzyjemniejsze towarzystwo i najwygodniejszy posterunek. Cré nom! Właśnie tu, gdzie ludzi brak powinieneś stanąć do walki.
 Sparł się na ręku i — zamilkł nagle.
 August, który oddawna skończył był swój ogromny obiad, z ciekawością przysiadł się do wuja, ale ten stracił nagle ochotę do dalszego wywnętrzania się i posmutniał.
 Myśl jego inny obrót wzięła.
 — Rób jak chcesz — rzekł po długim przestanku — jak ci twe przekonanie dyktuje!! Nie powiem nic już więcej! Dla mnie, com tu długie przeżył lata, co kraik ten pamiętam niegdyś i dzisiaj, com ludzi życie mu dających był przyjacielem i biednym współpracownikiem — patrzeć na tych nędznych epigonów — serce się kraje.
 August uścisnął go w milczeniu i szepnął po chwili:
 — Niech no mi wujaszek nie odbiera serca a nie zraża zawczasu!
 — Ba! zawodu ci chciałem oszczędzić — odparł Samulski — ale milczę, tak lepiej.
 Gdzież matka twoja? Ja nic nie wiem.