Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Papiery po Glince.djvu/31

 — Widzisz, widzisz, Wojnarowicz, szatan cię spokusił czy co? począł książę, po co ci znowu swaty i jeszcze takie nie sprzęgłe? panie kochanku.
 — Jakie swaty? co za swaty? powoli począł obwiniony, o Bożym świecie niewiem.
 — A no, Krzyski się do panny Zoryny zaleca, panie kochanku.
 — A mnie co do tego? spytał Wojnarowicz.
 — Któż mu to poddmuchnął?
 — Albo ja wiem...
 — Dosyć, że między wami, panie kochanku, siekierka zginęła, westchnął książę łamiąc ręce. Sam powiedz Wojnarowicz, jest w tem najmniejszy sens? panna wychowana do świata, a to bodaj czy nie cygan wypoliturowany.
 Mości książę, odparł Wojnarowicz sensu nie ma to pewna, ale nie zawsze szczęście bywa z sensem, i sens w szczęściu. A jeśli serce zagadało?
 Chyba kieszeń, panie kochanku! rzekł książę, to przechera jest ten Krzyski, ja go nie lubię, a pannę Zorynę szacuję.
 — Za pozwoleniem, cóż się tedy stało? czy się oświadczył? spytał Wojnarowicz...
 — Nie.
 — Czy co spłatał?
 — Ale nie.
 — O cóż więc idzie? bo dalipan nie rozumiem, zawołał przybyły, księciu się bodaj co przyśniło.
 — Cały wieczór w nią patrzał jak w tęczę, a u kolacji stał za jej krzesłem.
 Wojnarowicz splunął.
 — Mości książę, odezwał się, ja codzień na księżyc patrzę, kiedy tylko jest na niebie, a przecie nikt mnie nie posądza, żebym się z nim chciał żenić. Zresztą, za pozwoleniem: a gdyby panna Piskulska tego samego chciała?
 — Toby zwarjowała chyba, panie kochanku, odparł książę.