Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Papiery po Glince.djvu/36

sceny która go przekonała, że książę w sercu afekt dla panny Piskulskiej zachował. Po obiedzie siedziała Ciwunówna z tamburkiem pod oknem w pokoiku, z którego drzwi szklanne wychodziły na ogród. Zabłocki był na ławce dla świeżego powietrza, tak że go widać nie było, ale drzwi otwarte wszystko słyszeć z pokoju dozwalały. Ciwunówna z wielką attencją szyła jedwabiami na atłasie. Książę szedł niby przypadkowo przez gabinet i przystanął.
 — Co to to pięknego panna Zoryna haftuję? spytał.
 — Kobiecy gałganek — odpowiedziała.
 — Ale śliczności, dalipan, panie kochanku, i jak wszystko co z tych ślicznych rączek wychodzi.
 P. Zoryna rozśmiała się. — Zkądże się to w. ks. mości na ten duser zebrało?
 Książę zamilkł. — Czyby miał być, panie kochanku, nie do smaku i panna Ciwunówna wolałaby marcypan z gwoździkami od Krzyskiego?
 — Dla czegóż od Krzyskiego?
 — A no, panie kochanku — to ja wiem — szepnął książę.
 — A ja nie wiem — odparła panna Zoryna.
 — Czy ten cygan się, panie kochanku, podobał?
 — Ani podobał, ani nie — rzekła Ciwunówna głosem statecznym — i cóż to zresztą w. ks. mość obchodzić może, kto się mnie podoba?
 — Czemużby nie?
 — Dla tego, żem księciu obcą, i...
 — Ależ jam się na zabój w pannie Ciwunównie kochał... panie kochanku.
 — To się tak księciu zdawało.
 — Jak to, panie kochanku? zdawało? jakże to może być.
 — Zdawało, dokończyła p. Piskulska, bo kto się kocha prawdziwie, odkochać się nie może — a książę po tem miałeś i żonę i amorów dosyć. Więc dla tego — mówiła ciągle Ciwunówna, żeś się w. ks. mość raczył w pokornej słudze niby to kochać przez trzy kwadranse, to już dla niej świat ma być zamknięty i nikomu