Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Papiery po Glince.djvu/74

 — A powiesz ty mnie, panie kochanku, cóż tam twej jejmości braknie jeszcze...
 — A! mości książę! rozśmiał się Krzyski, to zwyczajnie niewieście kaprysy, szybki z okna, kafli z pieca, im nigdy nie dosyć.
 — Ale czegóż się jej zachciało...?
 — Eh! bo to ona strasznie swoje holenderskie krówki lubi...
 — Toż je ma! zawołał książę.
 — Ale sobie z niemi rady dać nie może ani w Tyszowie ani w Wulce... Jakaś u nas pasza nie dobra... Szczególna rzecz, obok w Maluniczach... maleństwo to jest — wypasy, łotocie takie... siano — że aż ją zazdrość bierze patrzeć co to tam za bydełko...
 — Hm! hm, a jakaż na to rada? panie kochanku, spytał książę — czyjeżto te Malunicze?
 Krzyski zmilczał, wykręcił się, chrząknął, nieodpowiedział nic.
 — Czyjeżto te Malunicze? powtórzył książę...
 — To malusieńka wioseczka, chat nie wiem, czy piętnaście, tylko że łąki ma piękne... rzekł Krzyski. Gdyby była do sprzedania, kupiłbym ją chętnie.
 — Niechcą sprzedać?...
 Krzyski milczy. — Niechcą sprzedać? panie kochanku? powtarza książę.
 — Z w. ks. mości dóbr nic się niesprzedaje... cicho szepnął Krzyski.
 — A prawda! Malunicze! hę! hę! to moje, prawda! przypominam sobie... tam były nawet bobrowe góry.
 Krzyski milczał.
— I... dodał wytrzymawszy... bobrów już podobno niema, a jeśli jest to może jedna lub dwie chaty, nie więcej.
 — Powiadasz że kupiłbyś? spytał książę.
 — Mnie to tam potem nic, ale żonie człowiek chciałby o ile możności... wszystko czego zapragnie dostać... rzekł Krzyski i westchnął.
 Znowu rozmowa się przerwała... ale książę poszedł zaraz do plenipotenta... — Czy to duża rzecz te