Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Piękna pani.djvu/110

 Uczułem brata w tym gallijskim czy sarmackim niewolniku, duszę w tym marmurze, i jakby pociechę, że przedemną na świecie byli, co tak umierali niczyją nie podparci dłonią, ze zwieszoną głową, która na świat barbarzyński, sypiący śmierci oklaski patrzeć nie chciała. I ona mimo wzruszenia jakiego doznała na mój widok, uczuła coś w tym kamieniu więcej nad piękną rzeźbę, oko jej także łzą zaszło: ale jakiś Marchese tak silnie obładowywał ją erudycją z powodu posągu, że jej się nie dał rozpatrzeć w tem, czego ja opuścić i rzucić nie chciałem, jak gdybym brata znalazł.
 Na chwilę cudem, trafem, czy umyślnie, bo hrabina umiała rozkazywać tak, że jej skinienia, nie pytając przyczyny, słuchano, zostaliśmy sami, a raczej we troje: ona, ja i gladiator konający.
 — Pan więc postanowiłeś sobie ścigać mnie? — odezwała się śmiało podnosząc głowę, — dręczyć, upokarzać i mścić się.
 — Spójrz pani na kata, czy jest do niego podobny, — odparłem; — ja i ten nieśmiertelny gladiator wyglądamyż oba na prześladowców czy prześladowanych? To, co widzisz w nim, jest we mnie, ale zamiast pięknego kształtu, odziane łachmanem, śmiesznością i nędzą!
 — Liryzmu dosyć już nasłuchałam się od pana, — odparła żywo, — jedno tylko pytanie: ustąpisz pan czy nie?
 — Każ mnie pani zabić swoim zbirom, — zawołałem, — bo póki żyję cieniem pójdę za tobą!
 — Chcesz więc przywieźć mnie do ostateczności?
 — Ja już do niej przywiedziony jestem.
 — Ale to istotne szaleństwo...
 — Smutne.
 — Chcesz swej zguby? jeszcze raz? — powtórzyła, gorąco zaciskając usta.
 — Idę do niej oddawna...
 — Sam na siebie wyrok wydałeś.