Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Piękna pani.djvu/12

Przed niewielu miesiącami widziałem go wesołym, swobodnym, żartobliwym, dziś starcem i widmem stał przedemną.
 — Ale to nie on! — rzekłem sobie — to nie może być on.
 — Jakto? i ty mnie już nie poznajesz — odezwał się głosem wątłym i słabym — i ty?
 — Cóż się z tobą stało? na Boga! — krzyknąłem — Wojtku? tyż to jesteś?..
 — Ja, ja! albo raczej cień i upior twojego starego przyjaciela! Patrz co się ze mną stało, — dodał — nieprawdaż, zmiana wielka, okrutna! Z młodego — starzec! z szczęśliwego i spokojnego — ruina i gruzy, których nikt nie odbuduje! Ha! piorun uderzył we mnie!
 I łzy miał w oczach mówiąc, a wyrazy połykał, drżał jakby od zimna, choć aż nadto było gorąco.
 — Dokąd-że idziesz? — spytałem.
 — A ty?
 — Do teatru!
 — Ha! choć mnie to nie bawi, bo cóż mnie by zająć dziś mogło, pójdę i ja z tobą...
 — Chodź! tak poczciwa rozrywka, jak teatr, choremu nie zaszkodzi.
 — Ale ja chory nie jestem! — zawołał Wojtek.
 Niezmiernie zdumiony spojrzałem na niego, bo widocznie z twarzy, z oczów, z osłabienia, kaszlu, groźna się objawiała słabość.
 — A cóż ci jest?
 — Co mi jest! Mówiłem — dodał — piorun, piorun uderzył we mnie!
 — Wypadek jaki?
 — Najpospolitszy w świecie... ale pokazuje się, że najzahartowańsi w końcu ranieni być muszą.
 — Zmiłuj się, z tego wszystkiego nic zrozumieć nie mogę.
 — I ja nie rozumiem siebie! — odpowiedział biedny Wojtek.