Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pod blachą.djvu/165

parę komplementów i wobec towarzystwa dała jeden jeszcze dowód, że wcale nie była zazdrosną.
 Potrafił się też później i książę Józef zbliżyć do Sylwji, wypytując ją bardzo troskliwie o jej gusta, o upodobania.
 — O! mości książę, — odezwała się Sylwja — ja jeszcze jestem w tym wieku szczęśliwym, gdy wszystko jest miłem, a każda rzecz ciekawą.
 Tak mało w życiu widziałam, że mi się wszystko miłem i zajmującem wydaje.
 — Lubisz pani zabawy, czy ciche w małem kółku spędzane godziny? — badał książę.
 Sylwja nie chciała się zdradzać z niczem.
 — Mnie się zdaje, — odpowiedziała — że jedno drugie podnosi i czyni przyjemniejszem.
 — A więc? — rzekł książę — diversité est votre devise? Czy we wszystkiem?
 I bystro zapatrzył się w jej oczy.
 — Nie wiem, jak to książę rozumiesz! — odparła Sylwja trochę zmieszana.
 — W uczuciach serca, czy także pani potrzebujesz odmiany? — dodał książę.
 — Na to pytanie, mości książę, — rzekła, rumieniąc się, wychowanka pani wojskiej po pewnym namyśle — jako bardzo jeszcze niedoświadczona istota mogłabym chyba odpowiedzieć teorją nie ze znajomości serca. Za mało żyłam. Wolałabym zapytać księcia o jego zdanie i radabym wiedzieć jego usposobienie.
 Spojrzała w oczy księcia z trochą złośliwości: książę się rozśmiał.
 — Ja tak mało o tem wiem, jak pani — odezwał się wesoło. — Różnie się trafia! Sądzę jednak, że siła sentymentu, która nas przywiązuje do osoby, nie w nas leży, ale w niej. Uczucie może być stałem, gdy przedmiot, co je obudza, godzien stałego uczucia.
 — I ja — tak sądzę! — cicho szepnęła Sylwja.
 Oczy dopełniały tej na sentymentalne manowce zbaczającej rozmowy.