Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pod blachą.djvu/228

 Nie chcąc, aby mowa z doktorem zwróciła uwagę, książę się natychmiast od niego oddalił, przechodząc do Pokutyńskiego, który uczył się roli Nathana do projektowanej sceny z Athalji, mając w niej na jakimś wieczorze występować.
 — Szanowny Nathanie, — odezwał się do niego — nie masz ochoty się przejść ze mną? Słówko tylko.
 — Służę w. ks. mości — rzekł Pokutyński.
 — Dawno widziałeś się z kolegą swoim p. Burzymowskim? — zagadnął po chwili.
 — Spotykamy się z nim ciągle; lecz, jeśli mam prawdę powiedzieć, poczciwy Je na dłuższy czas trochę jest nudny. Używam go pomiernie.
 — Dzisiaj się z nim nie widziałeś? — dodał książę.
 — Nie — odparł szambelan.
 — Radbym wiedział, — rzekł książę z pewnem wahaniem — co tam się z nim dzieje. Rozmaitego rodzaju niedorzeczeństwa plotą po mieście.
 Godzina jest za późna do wizyty, — dodał, spoglądając na zegarek — ale gdybyś był łaskaw zobaczyć się z nim i wyrozumieć, czy do starego nie doszło co — głupiego... byłbym ci wdzięczen.
 — Jutro? — zapytał Pokutyński.
 Godzina była dosyć późna, książę głową potrząsnął.
 — A zatem, jutro, mój Pokutynsiu — dodał, oddalając się.
 W chwili, gdy się to działo, Vauban zdala dawała mu znak, że z nim chce mówić. Książę z pośpiechem grzecznym podszedł ku niej. Francuzka miała na ustach uśmiech szyderski.
 — W gabinecie u mnie siedzi Jutka, której się zdaje, że możebyś ją chciał spytać o co.
 Na wspomnienie majorowej książę się zmarszczył.
 — Ma pasję mieszać się do wszystkiego — rzekł kwaśno. — Merci. — Zawrócił się i pośpieszył do gabinetu.
 Habąkowska w salonie wieczorem, en petit comité, rzadko się pokazywała. Nie będąc wyłączoną z towa-