Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pod blachą.djvu/229

rzystwa, równie jak panny Julja Fabre, Sztauman i Nagle, majorowa czuła, że nie przez wszystkich była tu widzianą mile. Z taktem sobie właściwym występowała tylko, gdy szło o utrzymanie się przy prawie, o pokazanie się.
 Tego wieczora pod pozorem, że jej było bardzo pilno, czekała na księcia w gabinecie pani Vauban, w którym było gorąco, jak w łaźni, wachlując się przed zwierciadłem i poprawiając fryzurkę.
 Książę wszedł z wyrazem twarzy posępnym; spojrzał na nią. Uśmiechała się, zalecając, i widocznie rada z siebie.
 — Cher prince — poczęła słodziuchno i poufale przysuwając się do księcia. — Zdawało mi się, że sobie zasłużę na łaskę księcia, gdy mu pewną wiadomość przyniosę.
 Książę stał nierozchmurzony i rzekł zimno.
 — Cóż to takiego?
 — Pewnie się książę domyślasz?
 — Nic a nic — rzekł zapytany.
 Urażona trochę majorowa, zagryzła usta.
 — Od niejakiego czasu — odezwała się — nie mam zaufania u w. ks. mości.
 — Przepraszam, — przerwał gospodarz — są sprawy, w których bardzo chętnie powierzam się łaskawej opiece pani, ale są inne, których wolałbym, żebyś nie tykała...
 Habąkowska zarumieniła się urażona.
 — Bardzo żałuję — rzekła — ale co się stało, jest rzeczą nieodwołaną. Byłam pewna, że się książę zafrasujesz o szambelanównę.
 — O! gdybyś się nią opiekować przestała! — wybuchnął książę.
 Pomimo bielidła i różu majorowa zarumieniła się mocno.
 — Nie rozumiem! — przebąknęła.
 — A powinnabyś, szanowna piękna Jutko, — żywo dodał książę z mieszaniną złego humoru i żartobliwości — powinnabyś to zrozumieć łatwo. Sylwja nie