Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pod blachą.djvu/230

jest dla mnie pospolitą istotą, jakich tysiące w życiu pomija się, choć na chwilę zwróciły oczy i serce do nich zabiło. Jest to niewinne dziewczę, które ja kocham, ale które szanuję i o które się lękam...
 — A więc mnie do tego bóstwa się zbliżyć nie wolno, abym go moim zatrutym oddechem nie pokalała! — zawołała szydersko majorowa.
 Książę nic nie odpowiadając, głowę podniósł, ręce rozstawił, milczenie było wymowne.
 — Nie mogę przecież uciekać i zamykać się przed nią, gdy ona lgnie do mnie i chce mnie mieć za pośredniczkę między ideałem swym... a sobą.
 Książę się wstrząsnął.
 — Majorowa powinnaś — powinnaś jej to mówić, co — co ja możebym jej powiedział, gdybym mógł.
 Habąkowska przerwała.
 — Czemu książę nie powiesz lepiej: „to co ja jej sto razy mówiłem“?
 Książę zamilkł i przeszedł się po gabinecie.
 — Niechże w. ks. mość raczy dokończyć! — odezwała się majorowa.
 Pepi się odwrócił ku niej.
 — Kocham ją, — rzekł, zapominając się — gdybym mógł, wiesz, ożeniłbym się.
 Majorowa parsknęła głośnym śmiechem, książę się zmarszczył.
 — Dajmy już temu pokój! nie zrozumiemy się — dodał. — Lecz cóż mi chciałaś powiedzieć?
 — Dowiedziałam się o przyczynie jej choroby — mówiła żywo majorowa, jakby urazy zapomniała. — O pojedynku ona nic nie wie. Podsłuchała na kasynie rozmowę dwóch ichmościów, którzy sobie Handzię koniuszynę pokazywali, nie wiedzieć co pletli i mówiąc o niej, coś o szambelanównie wspomnieli.
 — To nikczemnie! — krzyknął książę — to podle! Kto byli ci panowie?
 — Ona ich nie widziała i nie zna...
 — A! c’est jouer du malheur! — zawołał książę