Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pod blachą.djvu/233

 — A więc o pojedynku nic nie wie? — zapytał Pepi.
 — O nim wie, ale przyczyny jego się nie domyśla ani ojciec, ani ona. Szambelan wymyślił sobie i najmocniej jest o tem przekonany, że Grabski się bił za jakąś dziewczynę.
 — To doskonale! — zawołał książę. — Stary jest nieoszacowany! Grabski, znam go, est un trop galant homme, żeby się jej miał przyznać do prawdy... Byle która z łaskawych przyjaciółek się nie wypaplała.
 Jutka złożyła ręce na piersiach.
 — M. książę! — odparła — ja tylko za siebie ręczę!
 Pepi zwrócił się ku drzwiom i wziął za klamkę.
 — Tysiąc podziękowań — rzekł — i dobranoc.
 Majorowa podbiegła ku niemu.
 — O mężu, o mężu niech książę myśli, to najpilniejsze... Ja...
 Chciała coś mówić jeszcze, ale nim dokończyła, księcia już nie było. Oddalił się szybko.
 — Tacy oni są wszyscy! — westchnęła. — Rozpoczną romans, nie myśląc o następstwach, a potem, gdy biedne stworzenie oszaleje z miłości dla nich, cofają się, mówiąc o sumieniu!
 I pięść złożoną wyciągnąwszy ku drzwiom, któremi książę wyszedł, dodała pocichu:
 — Minotaury!...

KONIEC TOMU DRUGIEGO