Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pod blachą.djvu/258

go i natychmiast, korzystając z tego, pochyliła się ku niemu z zapytaniem:
 — Na pamięć twej matki, na cienie jej cię zaklinam, mów mi prawdę! Jaki był powód tego pojedynku?
 Wejrzenie, które na niego rzuciła, przeraziło go, zbladł i nie potrafił zebrać myśli.
 — Ani prawdy, ani fałszu ci nie mogę powiedzieć, nawet na takie zaklęcie, — odparł po krótkim namyśle — dałem słowo, że zachowam tajemnicę.
 — Która dla nikogo w mieście już nią nie jest! — prędko odpowiedziała Sylwja. — Może część tylko prawdy zakrytą jest przede mną i przed ojcem, ale ja się jej domyślam!
 Wyciągnęła rękę, którą Mieczysław ucałował i podnosząc głowę, rzekł:
 — Nie wiem, dlaczegoby cię ta tajemnica obchodzić miała?
 Po namyśle krótkim Sylwja, na siebie wskazując, odezwała się głosem spokojnym, w którym jednak jakby jęk stłumiony słychać było.
 — Bo ta tajemnica tyczy się mnie!
 Grabski rzucił się gwałtownie, przestraszony.
 — Któż ci coś podobnego śmiał powiedzieć?
 — Mnie? nikt — poczęła Sylwja tym samym głosem dziwnym. — Ojcu mojemu powiedziano wczora, żeś się pojedynkował za honor kobiety, którą wskazywano publicznie jako kochankę księcia Józefa.
 — Więc cóż to ma za związek z tobą? — zapytał słabym głosem Grabski.
 Sylwja obejrzała się, jak daleko był ojciec i Czeżewska, która w sąsiednim saloniku sztychy angielskie właśnie szambelanowi starała się tłumaczyć.
 — Wiem, że życzliwi ludzie na mnie coś podobnego mówią! — odezwała się szambelanówna.
 Rumieniec oblał jej twarz, lecz, zebrawszy się na męstwo, ciągnęła dalej.
 — Widzisz, że ja nawet miłości księcia Józefa ani się wstydzę, ani zapieram! Jest to szlachetny charak-