Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pod blachą.djvu/271

 — A! gdybyś ty mi się tylko w moje sprawy serdeczne nie mieszała! — westchnął książę.
 — Ale ja, jeśli się mieszam, to nie żeby psuć, ale żeby cudze omyłki naprawiać.
 Cały ten romans do niczego oprócz kwasów i rekryminacyj nie prowadzi. Panna naiwna narzuca się, książę jesteś tak sumienny...
 — Bo ją kocham!
 Majorowa zżymnęła się.
 — Trzeba temu jakiś koniec zrobić — rzekła. — Wydać ją zamąż.
 — A! zapewne! — odparł książę.
 — Widzisz w. ks. mość, że ja jestem de bon conseil!
 — Ale między radą i wykonaniem, entre la coupe et les lèvres — szepnął książę.
 — Potrzeba choć spróbować jakiś epilog stworzyć do tego dramatu czy poematu — uśmiechając się, mówiła Habąkowska. — Mam konkurenta, qui est très prêsentable, a il est de si bonne composition!
 Książę się zarumienił i przerwał.
 — Mówiłem, że szanuję ją — wtrącił.
 — A! i ja także! — dodała piękna Jutka.
 Na chwilkę zamilkła, książę się przechadzał zniecierpliwiony.
 — Mam księciu przedstawić konkurenta? — spytała majorowa.
 — Ja się do tej sprawy mieszać, a nawet wiedziećbym o niej nierad...— odpowiedział sucho.
 — Baron de Beaumont! — szepnęła Habąkowska.
 Nie było odpowiedzi.
 — Już jeżeli go książę protegować nie chcesz, to przynajmniej może raczysz mi powiedzieć, czy nie będziesz przeszkadzał?
 — Jestem i pozostanę w tej sprawie zupełnie neutralnym! — dodał z przyciskiem książę. — Nie mieszaj mnie do niej.
 — Niewdzięczny! — szepnęła półgłosem majorowa.
 Ukłonił się jej książę i chciał odchodzić.