Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pod blachą.djvu/273

szeć, nie poznawała go wkońcu — ale to nic nie pomagało, znajdowała go przy sobie na każdym kroku.
 Jednego wieczora tak się stał pokornie natrętnym i nieznośnie słodkim, iż szambelanówna postanowiła otwarcie się z nim rozmówić i — dać mu odprawę.
 Wstała od stolika pod pozorem gorąca, aby się przejść po salonie.
 Beaumont natychmiast się znalazł przy niej. Gdy tylko mógł przystąpić, spytał, czy jej w czem służyć nie może, czy nie mógłby szala jej odnieść, wody przynieść?...
 Dodał, uśmiechając się, iż mu się zdaje, że gdyby gwiazdki z nieba zażądała i tego komisuby się podjął, tak pewnym jest, iż uczucie admiracji i weneracji, jakie ma dla niej, pomogłoby mu do dokazania cudu.
 — A! gdyby cud ten mógł się stać, żebyś mnie pan baron nudzić przestał! — odezwała się niegrzecznie Sylwja.
 — Pani jesteś nielitościwa! — westchnął Francuz.
 — Pan jesteś niemiłosierny! — odparła. — Powiedz mi, czego możesz żądać ode mnie?
 — Trochę życzliwości! Pozwolenia, abym był tylko jej sługą i niewolnikiem (esclave).
 — A! panie baronie, — szydersko zawołała Sylwja — niema na świecie cięższej służby jak u mnie.
 — A jednak, ja przyjmuję wszelkie warunki, bylem do niej został przyjęty!
 — Służba u mnie, — ciągnęła dalej Sylwja — bez żadnej zapłaty innej, oprócz złych humorów, niegrzecznych słów — goryczy! Utrapienie ciężka.
 — Opłaci się szczęściem patrzania na nią!
 Szambelanówna zżymnęła się z niecierpliwości.
 — Pan jesteś tak dziwnie zrezygnowanym, — rzekła — jakgdybyś chciał tylko zdobyć stanowisko, na którem rezygnacja mogłaby się w tyranję odmienić!
 — Nigdy! — zawołał baron. — Przecież niczem nie chcę być tylko sługą, a sługom się daje kontrakty...
 Wejrzeniem pogardliwem od stóp do głowy zmierzyła go Sylwja.