Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pod blachą.djvu/329

byli podsłuchani... La Brétèche z przyjemnością napawała się czułościami księcia, odpowiadając na nie z werwą i dowcipem. Sylwja wreszcie mogła się naocznie przekonać, iż książę był zajęty i jeśli nie rozkochany, to zaintrygowany i roznamiętniony, i w ten sposób zupełne rozczarowanie uleczyło ją z tej pasji, której inaczej nie byłoby końca.
 Wojska słuchając spoglądała na majorową i potrząsała głowią.
 — Jakże, nie dziękujesz mi? — dodała Habąkowska.
 — Wolałabym, — pedantycznie odparła Wojska — aby rozczarowanie mojej drogiej Sylwki wcześniej było przyszło, by nie ucierpiała tyle...
 — Dokądże jedziecie? na wieś? — wypytywała majorowa.
 Czeżewska ruszyła ramionami.
 — Wątpię, — rzekła — ona mówi o klasztorze!
 Habąkowska tak była zdziwiona usłyszawszy to, że w ręce klasnęła, nieprzytrzymane pudełko z naszyjnikiem wysunęło się jej, padło na ziemię, otwarło i ametysty zaświeciły na posadzce.
 Majorowa zaczerwieniona schyliła się podnosić, ale już oko bystre Czeżewskiej poznało go i usta uśmiechnęły się szydersko.
 Wskazała na klejnoty, mówiąc z przekąsem:
 — Nieboszczyk szambelan dla żony zapłacił za niego z zapięciem osiemset dukatów. Winszuję!
 Nic nie odpowiadając, skłopotana majorowa poczęła ją ściskać serdecznie.
 — Żegnam cię, moja droga! Wierz mi, jeżelim wam nie tak usłużyła, jakbym była chciała, to nie moja wina. Trochę mniej romansowości, a więcej praktycznego zmysłu, rzeczyby się były daleko lepiej złożyły. Ale któż jest panem swojego charakteru...
 Czeżewska wyprowadziła ją do progu, szybkim krokiem, tuląc podarek pod pachą, Habąkowska zbiegła ze wschodów i karetka jej zaturkotała na bruku.
 Sylwja po wyjściu majorowej wróciła do salonu.