Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pod blachą.djvu/336

 Pepi twarz miał znużoną, bladą — poziewał.
 Zobaczywszy Pokutyńskiego, odwiódł go nieco na stronę.
 — Nie słyszałeś co nowego? z Warszawy? — zapytał, patrząc mu w oczy.
 — Dotąd nie mamy żadnych nowych wiadomości, — odparł szambelan — ale sądzę, że dziśby majorowa przyjechać powinna, a z nią zapas plotek na długo...
 — Myśmy tu i tego głodni, — odparł książę — cisza głucha, a gdy się do miasta nawykło...
 Nie dokończywszy, odszedł książę.
 Goście napływali zewsząd, witając się przed oficyną i pospieszając na śniadanie.
 — Dzień dziś jakby stworzony na spacer w lasy i podwieczorek na murawie! — odezwał się Kamenecki. — Co za powietrze balsamiczne! jaki zefirek przyjemny!
 — Trzeba jaką eskapadę ułożyć koniecznie! — dodał Rautenstrauch. — Damy powozami, my konno.
 Wtem na gościńcu ukazał się powozik, który dwa zmęczone konie ciągnęły. Nadchodzący do kawiarni zwrócili nań oczy.
 — Do Jabłonny, czy nie?
 Zaczęto się odzywać.
 — Do Jabłonny! — wołali jedni.
 — Nie! gościńcem pojedzie dalej! — powiadali drudzy.
 Angloman Fribes ofiarował trzymać zakład, że nie do Jabłonny zmierzał powóz, ale nikt stawać z nim nie chciał; a w chwilę potem miejska karetka opylona zawróciła w dziedziniec.
 Wyszli naprzeciw ciekawi panowie dowiedzieć się, kto przyjechał.
 Karetka zatrzymała się przed oficyną, w której mieszkała pani Vauban i — kobieta z niej wysiadła.
 — Ani chybi, to majorowa! — zawołał Pokutyński.
 — Czy sama?
 — Sama jedna!