Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pod blachą.djvu/338

 Ruszył ramionami Pepi.
 — Toby było — szaleństwo! — zamruczał.
 — Szkodaby jej było za kratę! — westchnęła majorowa.
 Zamyślony stał książę czas jakiś, nie mówiąc już nic, zwrócił się ku drzwiom i w sieniach postawiwszy zgasłą fajkę, sam wszedł na schody do mieszkania pani Vauban.
 Przybycie majorowej obudziło powszechną ciekawość, którą ona wcale nie miała ochoty zaspokoić.
 Przyjechała zmęczona, w złym humorze, księciu przywiozła wiadomość nieprzyjemną i, co się jej bardzo rzadko zdarzało, była w usposobieniu kwaśnem, nadąsana, niekontenta z siebie. Prawda, że miała do tego powód słuszny, jeden z białych niegdyś ząbków na przodzie chwiał się tak, jakby był na wylocie.
 Wszystko to razem czyniło ją tego dnia nieznośną.
 Spojrzenie w zwierciadło zwiększyło jeszcze zły humor, bo się przekonała, że była bardzo żółtą tego dnia.
 Zabierała się już, dobywając z kieszeni rozmaitych słoików, do naprawiania cery, gdy w progu ukazał się Pokutyński.
 — Nie — przyj — mu — ję! — krzyknęła, tupiąc nogą. — Rozumie pan! Nie — przyj — mu — ję!
 — Mnie! starego!
 — Nikogo!
 — Oprócz mnie jednego! przez miłosierdzie! piękna majorowo!
 — Prześliczny szambelanie! proszę wychodzić! i drzwi zamykać...
 — Ale! ale! pięknym paniom kapryśnym zwykło się gwałt zadawać — rzekł, wkraczając, Pokutyński. — Zlituj się nad spragnionymi! Miłosierdzia, piękna majorowo! Co się stało z szambelanówną?
 — Z jaką?
 — Z Burzymowską.
 — Przecież ja jej niańką nie jestem! Nie wiem!
 — Majorowo! jak żyję, takem cię okrutną nie wi-