Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pod blachą.djvu/341

 Przyszedłszy do nich, stanął zasępiony i milczący.
 — Cóż, pani Jutka przywiozła jakie wiadomości? — zapytał Fribes.
 Pokutyński zamiast odpowiedzi na pytanie zażądał od Zamora węgla do zgasłej fajki.
 Wszyscy patrzyli nań z ciekawością, z rysów twarzy zwykle wesołych, teraz posępnych, czyniąc wnioski, że musiał przynieść coś niedobrego.
 Fribes zbliżył się do niego.
 — Cóż tedy? co?
 — Nic nie wiem! — odparł Pokutyński.
 To „nie wiem“ wymówione było tonem tak wystudjowanym, iż dla wszystkich znaczyło nie co innego nad — „Wiem, ale wam nie powiem!“
 Spoglądali na siebie siedzący.
 Nadzwyczaj ciekawy angloman odciągnął na stronę szambelana.
 — Ale powiedzże choć mnie, na ucho, co się stało?
 — Nie mogę.
 — Mnie...
 — Ani tobie, ani nikomu!
 — Ale, pod sekretem!
 — Słowo honoru? — szepnął szambelan.
 — Słowo honoru najuroczystsze! — szybko odpalił Fribes i ucha nadstawił.
 — Nie mów nikomu, nie trzeba, żeby się to rozchodziło! Tragedja smutna, powiadam ci. — Burzymowska rzuciła się do Wisły, jak królowa Wanda!
 Powiedział to jakoś smutnie, tonem żałosnym, tak iż Fribes mu uwierzył.
 Zdala patrząca reszta towarzystwa spostrzegła ten szept, minę przestraszoną anglomana — i nic więcej.
 Pokutyński natychmiast odstąpił kilka kroków.
 Zbliżył się doń zkolei Kamenecki i wziął go pod rękę.
 — Cóż mówi majorowa?
 — Ale, nie wiem! — odparł znowu szambelan.
 — Ba! mów komu chcesz! Cóż to znowu? Ja u cie-