Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pod blachą.djvu/344

pół drogi i pośpieszyć na spotkanie, został w miejscu jak przykuty, odwrócił oczy i na twarzy okazał widoczny niesmak i zniecierpliwienie.
 — A! co za dzień rajski, mój książę! — wołała zdaleka, mrugając oczkami, — co za dzień! Nigdym się nie spodziewała, ażeby w tej Polsce lodowatej taka piękna wiosna kiedyś być mogła! Ale ona mi przypomina moją ojczyznę, południową Francję, — dodała z westchnieniem — tylko że tu niema rozkwitłych migdałów.
 Książę stał, nie okazując nawet ochoty przywitania się z nią, na co ona wszakże pozwolić nie mogła.
 Stanęła też przed nim, podnosząc do góry głowę, aby mu zajrzeć w oczy.
 — Dzień dobry! — zawołała.
 — Dzień dobry!
 — Książę ma dziś minę niewesołą?
 — Nie wiedziałem o tem, — odparł Pepi odniechcenia — to prawda, że jestem znudzony bardzo.
 — Chodźmy się przejść po parku! Ranek tak cudny!
 — Przepraszam, mam zajęcie, — rzekł książę coraz zimniej — może który z tych panów służyć jej będzie.
 Wskazał ręką na siedzących.
 Nikt się jakoś nie ofiarował.
 Ruszyła ramionami Bretesza, i trochę urażona, nie wiedząc, co z sobą zrobić, zapytała Kameneckiego, z którym była bardzo poufale.
 — Cóż to dziś księciu?
 — Nie wiem — odparł sucho adjutant, który się do tonu pana nastroił.
 Może sądząc, że zazdrość obudzi, Bretesza podeszła pod oficynę, zaczepiając młodych panów półsłówkami dwuznacznemi; wszystkich znalazła w jakiemś usposobieniu żałobnem.
 Wkońcu przekonawszy się, że tu nie ma co robić dłużej, wróciła do dam, które szła odwiedzić.
 Pokutyński spotkał ją na drodze.