Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pod włoskiem niebem.djvu/12

poetycznych, co żyją na marmurze tylko, w obrazach, w słowach poetów.
 To fałsz — to fałsz, nie ma takiej miłości — a spodziewać się jej — dzieciństwo, a wyglądać — szaleństwo, a święcić jej życie — głupstwo.
 — O czem-że to tak zapamiętale dumasz oparty na księdze, z oczyma wlepionemi w lazury niebios, w zielone wieńce drzew ogrodu?
 — A to ty, jak się masz?
 — Nie wywoływałem powitania, prosiłem o odpowiedź, o czem dumasz?
 — O czem? powiedz mi sam, o czem dumać może dwudziestosześcioletni młodziau, wyłysiały przed czasem zrażony, odczarowany.
 — To choroba wieku, jak cholera azjatycka grasująca.
 — O czem może dumać — biedny...
 — Pytanie było tylko dla formy: wiem o czem myślałeś, a gdybym nie domyślał się wprzódy, spojrzenie na piątą księgę Danta, na ustęp o Francesce Rimini, nauczyłoby mnie tajemnicy.
 — Dla kogo żem ja i życie moje tajemnicą?
 — Tajemnicą — dla nikogo, zagadką dla mnie pierwszego.
 — Tyś młodym starcem.
 — Tyś biednym szaleńcem.
 — Nie lituj się nademną; nie chcę litości.
 — Zapewne wolałbyś radę.
 — Nie chcę rady; rada pochodzi od rozumu i nikomu nie poradzi.
 — A gdyby pochodziła z serca?
 — Z jednego płynie krew, drugie gdyby się nawet otworzyło, wypłynęłaby zeń tylko ciepła woda.