Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pod włoskiem niebem.djvu/40

 — O! masz słuszność. Co to za szczęście żeśmy krewni!
 — Złośnica!
 — Powiedzże Paolo, dla kogo?
 — Tysiąc razy słyszałaś, a jeszcze chcesz żebym ci powtórzył.
 — Powtórz że mi raz jeszcze.
 — Ty wiesz Pepita, że starzy bogaci dobrze płacą za takie kwiatki jak ty. Znam dwóch, ale o tem mówić nie potrzeba.
 — Chowałeś mnie więc na przedaż?
 — O! nie, złośliwy łotrzyku. Co to ty nazywasz przedażą? Będziesz panią, i biedny Paolo przy tobie zażyje wczasu, bo ty o nim nie zapomnisz.
 — Mogłabym zapomnieć!
 — Prawdziwie?
 — Najprawdziwiej! Nadto pamiętam biedne lata dzieciństwa i policzki Paola! — Paolo zaciął wargi.
 — To ci się chyba śniło!
 — O! — odpowiedziała dziewczyna wzruszając ramiony. — Ale nie cieszcie się przedażą, póki nie weźmiecie pieniędzy.
 — Zamknij okno i idź spać Pepita.
 — Wstydź się Paolo; noc tak piękna! wszyscy się bawią, wszystkim wolno odetchnąć powietrzem, a mnie...
 — Już późno — sucho odrzekł strażnik.
 — Mnie się spać niechce. — Paolo mruczał coś jeszcze, gdy z przeciwnej strony ulicy męski głos ozwał się silny, brzmiący, groźny.
 — Paolo, ostrożnie! pamiętaj o grzbiecie.
 — A! to Lazar — zawołała wesoło Pepita — chodź, chodź na moją obronę. — Paolo drzwi zamknął i usu-