Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pod włoskiem niebem.djvu/57

 Sądził, że nie mógł począć zręczniej.
 Nieznajomy zmierzył pytającego od stóp do głowy i obojętnie mu odrzekł:
 — Nie wiem.
 — Zdaje się być opuszczone?
 — Być może.
 — Niemoglibyście powiedzieć mi, od kogo się o tem lepiej nauczyć mogę?
 — Ba! gdyby był Paolo!
 — A gdzie jest Paolo?
 — Bóg wie!
 — Zniknął? co? — podchwytując rzekł Bartolo i wyciągnął tabakierkę, chcąc ugruntować znajomość; lecz obcy ją odepchnął.
 — W kilka dni po ranieniu Lazara.
 — A! Lazara. E vero! słyszałem o tem. Lazar żyje?
 — Lazar umarł — odrzekł chmurno nieznajomy — ale zemsta żyje.
 — E vero — powtórzył potakując Milanese. — A Paolo i jego wychowanka?
 — Pepita?
 — E vero, Pepita.
 — Niema ich tu dawno.
 — A dokąd się wynieśli?
 — Nikt nie wie.
 Milanese wielce zadowolony z wieści, jaką mu się bez walki i niekrwawo zdobyć udało, co najrychlej dzwoniąc swój tryumf uciekał do domu.
 Na widok radosnej twarzy Bartola, Jan się podniósł sądząc, że mu wesołą przynosi nowinę.
 — Zwycięstwo! zwycięstwo! — rzekł Milanese na progu — byłem, wracam i wszystkiegom się dowiedział.