Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pod włoskiem niebem.djvu/72

 — Ale ja was puścić nie mogę...
 Na te słowa jak burza, obaczywszy kogoś stojącego w bramie, nadbiegł powracający Andrea.
 — Co? co? kto to? — zawołał. — Bernardo? nie! Kto wy? — I wlepił oczy w Jana.
 — Brat Bernarda, z obrazem dla was...
 — A Bernardo? — podejrzliwie spytał starzec...
 — Chory. Mnie polecił draperję portretu dokończyć, bo jutro lub za dwa dni jedziemy.
 Andrea wahał się.
 — Pokaż mi portret — rzekł.
 Jan odsłonił zielone płótno i starzec zabełkotał coś niezrozumiale, trąc ręce. — Wpatrywał się.
 — Ale cóż tu będziesz kończył?
 — Draperje.
 — Tu nie ma nic do kończenia. — Jan zapłonił się z niecierpliwości.
 — Przepraszam was, jeźli mi nie pozwolicie dodać łączące te światła i zbyt surowe pół cienie, glazerunki — jeźli nie wykończę niektórych szczegółów, nie mogę wam oddać portretu. Bernard dba o sławę swoją. A ja twarzy nie tknę.
 Maledetto pożerał tym czasem portret oczyma; potem postąpił na górę i dał tylko znak Janowi, aby szedł za nim.
 Z jakiemże biciem serca, z jakim niepokojem, szedł za nim biedny kochanek Pepity. W głowie mu się zawracało i ogromne wschody co chwila zdawały z pod nóg uciekać.
 Przechodzili ogromny szereg sal, całych zawieszonych obrazami, zastawionych posągi i płaskorzeźbami. — Nagromadzone tu skarby nie były w porządku — posąg