Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pod włoskiem niebem.djvu/75

mniemanych glazerunków... a nic nie poczynał. Stary trząsł głową z niecierpliwości.
 — Wasz brat daleko od was zręczniejszy — rzekł z cicha.
 — Być może.
 — Pozwólcie mi odejść na chwilę — porywając się żywo, zawołała Pepita i szepnęła coś na ucho starcowi.
 — Do czego? — równie cicho odrzekł starzec — zgodził się darmo cię odmalować.
 — Ja tego chcę — zawołała dziewczyna.
 — Ale ja nie mam pieniędzy — mruczał Andrea.
 — Ja mam — odpowiedziała Pepita — idę i przyniosę, oddam mu.
 — To daremna strata.
 — Ja tak chcę — tupając nóżką powtórzyła.
 — Rób jak chcesz.
 Pepita wybiegła i chwilkę tylko zabawiła, wróciwszy trzymała coś w papierze uwiniętego.
 Jan nareszcie uspokojony nieco, odważył się glasować ciemniejsze miejsca portretu — ale tak lekko, że im tylko połysk dawał. Stary poglądał nań z ukosa i nie ganił roboty.
 — Jutro przyjdę dokończyć jeszcze, teraz niech wysycha — dodał okrywając trójnóg i spoglądając na Pepitę.
 Ona wstała niespokojnie z krzesła.
 — Daj pokój, nie rób tego... — szepnął Andrea.
 — Ja tak chcę — powtórzyła uparta.
 Maledetto ustąpił. Z uśmiechem zbliżyła się Pepita do Jana.
 — Oddajcie to bratu — rzekła wciskając mu ze zna-