Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Poeta i świat.djvu/107

 — Żebyś widział, jak wyrósł i zmężniał — rzekł pan Werner, to nie tak jak ty blady, chudy — zuch chłopiec, krew z mlekiem, wesół, rumiany!
 — Bo szczęśliwszy odemnie — rzekł Gustaw.
 — Widocznie się do pieniędzy przymawia — mruczał po cichu pan Werner, niecierpliwie szarpiąc perukę — ale ja nic nie dam! kiedy jejmość zechce, niech ofiaruje ze swoich! nie dam! nie dam!
 — A panna Marjanna? — zapytał Gustaw po chwili.
 Tu pan Werner zamilkł i zmarszczył się, a pani Werner odpowiedziała:
 — Właśnie dziś wyjechała z panią Ostrowską na imieniny; zobaczysz ją jutro! ale co to za odmiana! Wcale nie wieśniaczka! była dwa lata na pensji w Warszawie, jak gra na fortepianie, jak śpiewa, jak umie po francusku!
 — I ma już kawalera! — rzekł pan Werner z przyciskiem. Gustaw się zarumienił i czapkę upuścił.
 — Czy jednego? — odpowiedziała matka. Byle tylko chciała!
 — Czemuż nie chce? — rzekł zapominając się ojciec.
 — Czy ja wiem? — szepnęła po cichu matka. Gustaw milczał, lecz widział z tej mał-