Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Poeta i świat.djvu/110

nic potem nie będą warci, i terazbym żadnego z moich chartów nie dał za nich wszystkich. Wołoch, chodź tu! Wołoch! skocz mi na kolana! o tak! pocałuj mnie! — I ściskając swego Wołocha, odezwał się do Gustawa:
 — Jakże ci się, bracie, powodzi?
 — Dobrze — odpowiedział Gustaw dumnie — dziękuję!
 — Chorowałeś, żeś tak blady?
 — Nie! taki zawsze jestem.
 — Strzelasz? polujesz?
 — Nigdy!
 — Nigdy! a cóż robisz? — zapytał Franciszek z podziwieniem.
 — Uczę się, pracuję.
 — Polowanie to to praca! — zawołał myśliwy — a reszta głupstwo, dzieciństwo, babstwo, mnichowstwo, pojedziesz ze mną jutro na polowanie?
 — Nie wiem.
 — A! musisz zobaczyć, jak mój Wołoch chodzi, wszystkie charty siano za nim wożą. Zaproszę sąsiadów. Staniesz z fuzją na łączce Daniłowej, to i charty będziesz widział i strzelić będzie można, bo to niezły przesmyk. Ale jak chybisz! bracie! stęple cię nie miną.
 — Tego delikacika to byście zabili — rzekł pan Werner.