Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Poeta i świat.djvu/121

loki, żywa była rozmowa. Franciszek siedział w krześle. Pani Ostrowska chodziła po pokoju z tabaczką.
 — Nie poznałaś Gustawa — mówił do Marji brat ze śmiechem — a wszak to pierwszy kochanek?
 — Dajże mi z nim pokój — odezwała się z gniewem siostra — u ciebie każdy moim kochankiem.
 — Cóż to ten pan Franciszek nie wymyśla — dodała pani Ostrowska — aby tylko gadać, któż zaś widział, wszakże to podobno cioteczny brat i ubogi?
 — Jak turecki święty — odpowiedział Franciszek.
 — Smutną też ma minę.
 — A tobie jak się zdaje Maryniu? — zapytał śmiejąc się znowu.
 — Nie uważałam — zawołała prędko — widzę, że mi już nim myślisz dokuczać, proszę z góry dać temu pokój! Bo mamie powiem.
 — A cóż mi mama zrobi? — prawda, Ostrosiu?
 — Co mówiłeś?
 — Prawda, że koń siwy zawsze jest starszy od gniadego — powtórzył niby drwiąc Franciszek.
 — Co?
 — Pytałem się, czyście się dobrze na imieninach bawiły?