Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Poeta i świat.djvu/130

 Po kilku dniach przyszedł po rękopism. Księgarz mu go oddał z niskim ukłonem.
 — Bardzo przepraszam! ja go nie nabędę!
 — Dlaczegoż?
 — Interesa, jestem tak zawalony! Niech się pan nie gniewa, ale w istocie — bardzo przepraszam. Prawdziwie — zresztą — mógłbym coś ofiarować, ale tak małe i niepewne zyski, że honorarjum jest prawie żadne.
 — Jednakże, naprzykład! — zapytał Gustaw.
 — Kilkanaście rubli! — odpowiedział księgarz.
 — Za dwuletnią pracę! — wykrzyknął poeta.
 — To się więcej pisze dla sławy, niż dla zysku, — odpowiedział gryząc usta typograf.
 — Więc przyjmuję, — rzekł Gustaw, — ale chciałbym pięknego i jak najprędszego wydania.
 — W przeciągu roku! — odpowiedział księgarz niedbale; co się tyczy zapłaty, pomówimy o tem, niech pan rękopism zostawi. Może pan wziąć honorarjum książkami, mam wiele ksiąg naukowych, doskonałe dykcjonarze, zresztą zobaczymy po wydrukowaniu.
 I już miał wychodzić, unosząc rękopism do kancelarji, gdy Gustaw mu go wziął z rąk i ukłoniwszy się, wyszedł nic nie mówiąc. Ta sama scena powtórzyła się z małemi odmianami u wszystkich współbraci księgarza i wówczas dopiero przekonał się Gustaw, wielą to trudnościami dochodzić trzeba do nędznej sławy i nędz-