Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Poeta i świat.djvu/147

przypadkiem stał się bogatym, ma pół miljona majątku. Bądźże grzeczny dla niego.
 — Ożenił się?
 — Ej nie, potem ci opowiem, — rzekł ojciec, — idź, idź się przywitaj! tylko serdecznie.
 Franciszek, nie w ciemię go bito, skoczył tak namiętnie ściskać braciszka, że mało go nie udusił.
 — A! jakem szczęśliwy, że cię widzę! jakże ci zdrowie służy? Utyłeś, zdaje mi się? ślicznie wyglądasz, siadajże, proszę!
 — Wszak to ten hołysz, co to był na polowaniu?
 — Ten sam hołysz, co moją chartkę zepchnął z kolan; jakiś fanatyk! — odpowiedział p. Trepsza.
 — Miljonowy pan! — przerwała im po cichu, przysuwając się pani Ostrowska, — czy nie wiecie? a! to awantura arabska! scena! uratował z pod koni na ulicy jakąś hrabinę, i ta darowała mu ogromny majątek! a! awantura! ktoby się tego spodziewał!
 — Jemu? — zapytał p. Trepsza.
 — Tak, jemu!
 — A! rozumiem! — odpowiedział p. Bonifacy, — musiał... i kiwnął głową, dając do zrozumienia panu Trepszy, z czego to wzbogacenie powstać mogło.
 — A! broń Boże! — przerwała pani Ostrowska. — Waćpanowie to zaraz takie niegodziwe