Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Poeta i świat.djvu/154

bo podłość jest Proteuszem o stu postaciach, a miłość, metafizycznie i materjalnie uważana, niczem innem, jak wielką tajemnicą zjednoczenia duszy i ciała.
 — Co za śliczny ranek! odezwał się Gustaw.
 — Bardzo piękny! odpowiedziała Marja. Patrzyli po niebie i milczeli. Trudno było przyjść do rozmowy, zdawało się, że ich coś dzieliło od siebie.
 — Ileż to pamiątek w tem miejscu zapomnianych spoczywa, odezwał się znowu Gustaw. — Marja zarumieniła się.
 — Tak! pamiątek dziecinnych!
 — Teraz postarzeliśmy oboje, rzekł Gustaw szydersko, — już nas one zająć nie mogą. Ale ja, chociaż już wiele czasu upłynęło, dla dawnych pamiątek i dawnych przyjaciół, jam się nie zestarzał.
 — I ja nie, — odpowiedziała Marja po cichu.
 — Wybacz, — lecz czy szczerze to mówisz? przed kilku tygodniami nic nie pamiętałaś?
 — Kazano mi zapomnieć.
 — Kazano? zawołał Gustaw, — któż to jest tak wielowładnym panem serca, żeby kazał zapomnieć, a serce go usłuchało — i serce kobiety!
 — Sercu nigdy, — odpowiedziała Marja — ustom!
 Skrzywił się poeta, ręce założył, głowę spuścił.