Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Poeta i świat.djvu/217

łąki, na których dziecięciem jeszcze zbierała kwiatki z Gustawem. Łzy biegły jej z oczu, tyle czasu od tych lat ubiegło, tyle się rzeczy zmieniło i ona z pieszczonego dziecka była wygnanką, sierotą, bez domu, bez przyszłości. Psy ją tylko poznały na dziedzińcu, nikt więcej... Weszła do pokoju matki i rzuciła się jej do nóg.
 — Matko! to ja! — zawołała padając.
 Pani Werner porwała się.
 — Ty!! cóż się stało? ty, Marjo? cóż się stało z Gustawem?
 — Uciekłam od niego i przyszłam do ciebie.
 — Wypędził cię?
 — Nie! on tam może płacze po mnie! Lecz kocha inną i ze mną nie może być szczęśliwy... Trzeba się rozstać, wróciłam do ciebie.
 I obie padły w swoje objęcia, i wiele łez było w tym uścisku.
 — Lecz ojciec, ojciec cię nie przyjmie — odezwała się matka po chwili — jemu o tobie wspomnieć nawet nie można!
 — Więc i stąd pójdę — odpowiedziała Marja — daj mi tylko błogosławieństwo na drogę!
 — O! nie! nie puszczę cię — zawołała matka — lub pójdziem razem! Chodź ze mną!
 W pokoju przechadzał się pan Werner, matka weszła naprzód, śmiało, prowadząc córkę za sobą.
 — Nasza córka wraca do nas — rzekła