Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Poeta i świat.djvu/22

 — Nie, — tylko długo.
 — Jak długo?
 — Rozmaicie, czasem bardzo wiele lat. Daleko stąd, w najgorętszej części świata, która się nazywa Afryka, jest kraj Egipt, tam stoją budynki wielkie, podobne formą do tego pałacu, który stawia Franuś, a że są ogromne i z kamienia, przeżyły już bardzo wiele tysięcy ludzi.
 — Jak się nazywają te budynki?
 — Piramidy.
 — Czy to są kościoły, czy domy?
 — Groby.
 — I groby łatwo przeżyły ludzi? — zapytał Gustaw. — A te domy, ciociu, w których my mieszkamy, czy prędko upadną?
 — Za sto lat pewno ich nie będzie.
 — A potem co?
 — Albo kto je odbuduje albo nie.
 — To cóż będzie na tem miejscu?
 — Wszystko być może lub nic, pole, kościół, cmentarz, stajnia. — Gustaw znowu się zamyślił.
 — I nikt nie będzie wiedział, żeśmy tu mieszkali?
 — Zapewne!
 — To smutno! — rzekł Gustaw. — I w tem miejscu, gdzie my pomrzemy, mogą się bawić? — zapytał znowu.
 — Czemu nie!