Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Poeta i świat.djvu/255

Przede drzwiami otarł nogi, pogładził czuprynę i gębę, chrząknął dla oznajmienia i puknął.
 — Czy można?
 — Któż tam? — zapytał Gustaw ze środka.
 — Najniższy sługa — odpowiedział Perełka uchylając drzwi. — Może przeszkadzam?
 — Proszę! — rzekł Gustaw rzucając książkę, z którą siedział u komina i wyciągnął krzesło. Literat obejrzał się po gabinecie książkami ubranym, w którym porozrzucane foljanty i drobniuchne leżały książeczki, oblizał się i rzekł z westchnieniem:
 — Co to za szczęście mieć tyle książek!
 Że tym sposobem zwykle zaczynają ludzie, którzy ich chcą pożyczyć, Gustaw spuścił głowę i nic nie odpowiedział.
 — Jakże szanowne zdrowie Pańskie?
 — Jestem zdrów.
 — Mocno mnie to cieszy.
 — Jeźlibyś Pan przypadkiem miał mi czytać swoje bajki — rzekł Gustaw po chwili — to proszę zaczynać, bo istotnie trochę jestem zatrudniony.
 — Nie... dziś ich z sobą nie wziąłem — rzekł Perełka, macając się po kieszeniach i wyjmując tylko jakiś zwitek — to są tylko powinszowania. Tak! Czy znajome Panu to:
 „W dzień twego imienia“.
 — Słyszałem kilka razy.