Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Poeta i świat.djvu/260

że w niewinnej myśli zatruła życie Gustawowi, i straciła dobrą sławę, nieodzyskaną.
 Na dole spotkał ją Alfred, który jak zwyczajnie, przyjechał z nią ranek przepędzić.
 — Bon jour? comment ca va t’il? — Łucja zawstydziła się tą poufałością, która się jej raz pierwszy obrażającą wydała, wyrwała mu rękę, którą chciał uścisnąć i milcząc, wbiegła do salonu.
 — Cóż to jest? co za zmiana?
 — Mała rzecz — odpowiedziała uśmiechając się — zostałam tylko oskarżoną przed mężem z Pańskiej przyczyny, mam w domu niepokój! Sąsiedzi tak byli troskliwi o mnie, że o częstych odwiedzinach Pańskich z przekąsem memu mężowi znać dali. — Alfred wielkie oczy zrobił i zląkł się.
 — Któż to?
 — Perełka.
 Porwał za kapelusz. — Ja mu kości pogruchocę, ja go ubiję!
 — Toby jeszcze dopomogło obmowie, proszę się już przynajmniej nie mięszać. — I Łucja chodziła po sali zakłopotana, łamiąc ręce i narzekając. Alfred stał, zagryzając usta i gnąc kapelusz w ręku.
 — Czy mogę się widzieć z panem Gustawem?
 — Któż broni — odpowieziała zimno.
 — Więc idę — rzekł stojąc na miejscu.