Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Poeta i świat.djvu/261

 — Idź Pan. — Poszedł.
 Gustaw siedział i płakał jak dziecko, czerwone miał od łez oczy; nie wiedząc, że Alfred już był o wszystkiem uwiadomiony, zaczął się skarżyć na katar.
 — Wiem wszystko — rzekł Alfred, chcąc przystąpić do rozwiązania. Gustaw spojrzał na niego z pogardą.
 — Wiesz wszystko — rzekł — więc.., bądź zdrów!
 — Jakto?
 — Spodziewam się, że tu więcej nie będziesz.
 — Wypędzasz mnie? widząc, ile nas twoja znajomość kosztuje.
 — Lecz to się da naprawić.
 — Sam się powinieneś wypędzić.
 — Wszystkie naprawiania na nic się nie zdały. Jeźli tego nie zrobisz, smutno mi będzie wypchnąć cię za drzwi, lub oknem wyrzucić.
 — To groźba?!
 — Nic innego.
 — Pojedynek więc...
 — Tego głupstwa nie będzie — rzekł Gustaw — popsułbym gorzej jeszcze swoją sprawę.
 — Jakto? odmawiasz mi satysfakcji?
 — Jedynej, jaką dać mogę, nie odmawiam — odpowiedział Gustaw zimno i wziąwszy go za