Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Poeta i świat.djvu/299

 — Co za bogactwo kolorów!
 — Co za świeżość!
 — Jak piękna suknia malarza!
 A Broor śmieje się w duchu, — a wszyscy obracają oczy za nim i patrzą i chwalą i zazdroszczą Adrjanowi Broor — kończy się sztuka, — Broor wypada na scenę.
 — Z czego moja suknia? — woła do widzów.
 — O! śliczna suknia! śliczne kwiaty, musi być jedwabna! — wołają kobiety.
 — Perska materja!
 — Droga suknia! dodają kupcy — nie ma takiej w żadnym sklepie w Amsterdamie!
 — Po czemuś ją kupił?
 — Gdzieś ją wyśledził?
 — Kto ci ją darował? — pyta się młodzież z zapalonemi oczyma.
 Wszyscy chwalą, wszyscy się dziwią. Broor stoi i milczy, potem z gorzkim uśmiechem zmaczaną gąbką prowadzi po sukni, ściera kwiaty i jednem poruszeniem ręki zmienia ją w brudny kawał płótna! Tak wielowładny talent ozdobi wszystko, czego się dotknie, i talent tylko rozpozna, co zrobił, i talent tylko może pogardzić swoją robotą, zetrzeć ją i zniszczyć śmiejąc się gorzko.
 W Antwerpji, w czasie wojny — Broor siedzi uwięziony, wzięty za szpiega. Rubens go odwiedza i po robocie poznaje, wykupuje go z niewoli, daje u siebie mieszkanie i ofiaruje przyjaźń