Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Poeta i świat.djvu/39

 — I dajże pokój! — nie płacz, a słuchaj lepiej, Ludwisiu. — Ja cię bardzo — kocham.
 — Wolałabym nie znać i nie wiedzieć o tem kochaniu.
 — Ja będę mieszkał niezadługo osobno — papa da mi majątek — ja cię wezmę.
 — Idźże pan sobie do licha! — krzyknęła dziewczyna — ja pańskiego kochania i pańskich łask i niczego nie potrzebuję, szukaj pan sobie kogo innego! Idź pan sobie do licha, idźże pan sobie!
 Franciszek zaczął świstać, rozśmiał się i poszedł.
 — Kiedy tak, to bądź mi zdrowa! — rzekł we drzwiach trochę zły.
 — Idź na złamanie szyi! — dodała ocierając z łez oczy Ludwika, i zrobiwszy zawiniątko usiadła w kącie płakać jeszcze.
 Na schodach zastukały buty — ale ona nie słyszała, drzwi się otworzyły — nie widziała, wszedł pan Werner — nie postrzegła, bo ciągle płakała gorżko biedna dziewczyna.
 Z uśmiechem gniewnym na sinych ustach, trzęsąc głową i peruką, plując koło siebie, stary odezwał się do niej:
 — A co? już zawiniątko gotowe?
 Ona jakby się obudziła, wstała i płacząc oparła się o stół.
 — Oto reszta pensji, — rzekł rzucając na stół trzy ruble, — płacę do grosza!