Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Powieść składana.djvu/122

lonemu, wybaczyć. Kilka słów, które usłyszałem dzisiaj, wyraźnie do mnie zastosowanych, dowodzą, że i w słabości miałeś już niechęć, i dobrowolnie... —
 — Na co to długo rozprawiać? — rzekłem. — Czego WPan chcesz ode mnie? —
 — Czego? — rzekł — satysfakcii! —
 — Najchętniéj. Proszę przysłać kogo z przyjaciół, i rzecz skończona; umówim się o czas i miejsce. —
 Ledwiem tych słów domawiał, Antosia stała w drzwiach ganku i niespokojnym głosem wołała już na mnie:
 — Proszę na herbatę. —
 Wędrychowski się odwrócił, ja wszedłem do salonu.
 Ona wiedziała już wszystko, domyśliła się wszystkiego, drżała jak liść, i musiała usiąść, aby nie upaść. Schyliła się ku mnie.
 — Wy się bić będziecie? — spytała.
 — O! cóż za myśl? — rzekłem — z kim? o co? —
 — Z nim — z Porucznikiem. —
 — Za co? dla czego? —
 — Alboż ja was rozumiém? —
 — Żartujesz chyba — odpowiedziałem, dość dobrze